1) The Anabasis of May and Fusako Shigenobu, Masao Adachi and 27 Years without Images / Έρικ Μπωντλαίρ.2011.fr
Το φιλμ αυτό παρουσιάζει με ενδιαφέρον τρόπο τις αφηγήσεις του θρυλικού Ιάπωνα σκηνοθέτη Masao Adachi και της κόρης του May Shigenobo. To 1971 o Masao Adachi προσκλήθηκε στο φεστιβάλ των Καννών και στην επιστροφή αποφάσισε να κάνει μία στάση στην Παλαιστίνη όπου τελικά έμεινε κοντά 27 χρόνια, συστρατεύτηκε με τον Ιαπωνικό Κόκκινο Στρατό(μια ομάδα ένοπλης επαναστατικής βίας) υποστηρίζοντας τον αγώνα του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Η κόρη του γεννήθηκε στον Λίβανο και ζούσε εκεί μέχρι τα 27 της στην παρανομία. Δυστυχώς το υλικό που συγκέντρωσε ο Masao Adachi όλα αυτά τα χρόνια καταστράφηκε από τους βομβαρδισμούς, και ο Ερίκ Μπωντλέρ χρησιμοποιώντας τις αφηγήσεις τους αλλά και την καθοδήγηση του Masao Adachi, επιχειρεί να αναπαραστήσει ορισμένες από τις εικόνες και τις αναμνήσεις τους.Σήμερα ο Masao Adachi, αφού εξέτισε ποινές λίγων χρόνων επειδή ταξίδευε με πλαστό διαβατήριο, βρίσκεται στην Ιαπωνία και ασχολείται με την συγγραφή κινηματογραφικών σεναρίων αλλά του έχει απαγορευτεί η έξοδος από την χώρα. Εξαιρετικά αξιόλογο φιλμ...7.5/10.
Σε μια αγροτική περιοχή της Νότιας Τουρκίας, ο νέος νομάρχης της περιοχής έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με τους τοπικούς τσιφλικάδες για την διαχείριση του νερού της περιοχής. Τρομερές μορφές οι τσιφλικάδες, ο νομάρχης καμία σχέση με Ψωμιάδη, μέχρι και τσάπα έπιανε, παλικάρι πραγματικό...προσπάθησε να οργανώσει τους χωρικούς σε συνεταιρισμό, πήρε τα όπλα, φυλούσε σκοπιά στο κανάλι αλλά τελικά τα μεγάλα συμφέροντα τον έστειλαν με δυσμενή μετάθεση στα σύνορα...Ωραίες αγροτικές εικόνες, ωραία εξέλιξη της ιστορίας, αξιόλογο έργο και αυτό...και εδώ 7.5/10
3) Superclásico.2011.dk
Aπολαυστική κωμωδία του εξαιρετικού δανού σκηνοθέτη Ole Christian Madsen. Eξιστορεί τις περιπέτειες μιας χωρισμένης οικογένειας Δανών στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής, μπλέκοντας το ποδόσφαιρο, τον γάμο, την οικογένεια σε μια ιστορία γεμάτη από ξεκαρδιστικά περιστατικά. 8/10,
Μια ακαδημαϊκή ταινία, αφού αναφέρει σχεδόν μία μία τις 100 καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Στο #1 φυσικά υπάρχει ο Πολίτης Κέην. Μάλλον αργό όμως το έργο του Ιρανού σκηνοθέτη, ο οποίος πάντρεψε την Γιακούζα με την παραδοσιακή αργή ιρανική κινηματογραφία. Άστα βρε λάγιο τα της Γιακιούζας να τα κάνουν οι μετρ του είδους(Κιτάνο).6/10, άμα ήταν πιο γρήγορη έπιανε άνετα 8/10.
μία ταινία μεγάλο μπέρδεμα, αφού δύσκολα καταλάβαινες πότε αυτό που έβλεπες ήταν πραγματικότητα και πότε το φανταζόταν η κυρία της διπλανής φωτογραφίας. Λίγο αγχωτικό εργάκι, αλλά κυλούσε. Αξιόλογο...7/10
Ο Μίρσα, ένας θρύλος της πανκ κοινότητας των Σκοπίων,βρίσκει την ευκαιρία μετά από 17 χρόνια να ξαναενώσει την μπάντα του για μία εμφάνιση σε μία αλβανική πόλη της ΠΓΔΜ. Τον φοβερό ντράμερ Ljak(η μεγαλύτερη μορφή της ταινίας), τον βρίσκει εύκολα, εξάλλου είναι κολλητοί από πιτσιρίκια. Για τα υπόλοιπα δύο μέλη θα χρειαστεί να ταξιδέψει λίγο στην Σερβία και στην Βοσνία και όπως καταλαβαίνετε γίνεται της πουτάνας. Στην ταινία θίγεται και το θέμα των σχέσεων ανάμεσα στο αλβανικό και το μακεδονικό κομμάτι του πληθυσμού.Ωστόσο θα πρέπει να σημειώσω πως γίνεται με τον παραδοσιακά συνήθη αφελή και επιφανειακό τρόπο των ΠΓΔΜιτών σκηνπθετών. Ακόμα και έτσι όμως απολαυστικό. 8/10
Μακράν η καλύτερη ταινία του φεστιβάλ. Έξοχη αντιπολεμική δημιουργία από την κορυφαία στο είδος σέρβικη σχολή. Τεράστια μορφή ο τύπος που ήταν χτισμένος μέσα σε ένα εργοστάσιο...ήταν ο εχθρός? ήταν ο πόλεμος? ήταν ο σατανάς? μάλλον λίγο απ΄όλα....άνετα 10!
Το γεγονός της βραδιάς ήταν ότι είμασταν σε αυτή την προβολή μαζί με τον προπονητή του μεγάλου ΠΑΟΚ, τον κ. Λάσζο Μπόλονι, μιας και η ταινία αρχίζει δείχνοντας την ιστορική κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης από την Στεάουα Βουκουρεστίου, μέλος της οποίας ήταν τότε ο Μπόλονι. Η Στεάουα κέρδισε την Μπαρτσελόνα στα πέναλτι, με τον τερμαφύλακα Nτουκαντάμ να αποκρούει 4 πενάλτι. Ενδιαφέρουσα ιστορία, δεν ξεδιπλωνόταν όμως πολύ όμορφα. Ισχύει ότι και για το Cut, δηλαδή 6/10, που αν έφτανε με πιο γρήγορο ρυθμό στο τέλος θα έπιανε 8/10.
Έχοντας ακούσει από πολλές και διαφορετικές πηγές μόνο θετικά σχόλια για τις ταινίες του Πάολο Σορεντίνο, αποφάσισα να διαπιστώσω και εγώ από κοντά τι παίζει. Και πράγματι, ήταν μια πολύ όμορφη ταινία, για δύο τύπους που είχαν το ίδιο όνομα, που βίωσαν την ακμή και την παρακμή της καριέρας τους και τελικά κατέληξαν ο ένας στο μνήμα και ο άλλος στην φυλακή. 8.5/10
