Η παρούσα ανάρτηση είναι η έμπρακτη απόδειξη του γιατί ΔΕΝ πρέπει να αποφεύγουμε τις Κυριακάτικες απογευματινές βόλτες, ιδίως αν έχετε διαταραγμένη φαντασία, ιδού τι μπορεί να σας τύχει.
Βόλτες τις Κυριακές, μεγάλες τετράγωνες πέτρες γλιστρούν απ' το προηγούμενο ψιλόβροχο, γλιστρώ και εγώ σαν ξένος στο κατώφλι σκευωρίας, σχεδόν τρέμω απ' τα χτεσινά, πάντα θαύμαζα εαυτόν σε συνεχόμενα βουτήγματα περνωκαλαϊσμού. Δώσε τροφή συνεχίζω, τοίχοι βαμμένοι, παγκάκια οικεία, κάθομαι, αναστεναγμοί με τηλεπάθεια με μεταφέρουν στο χθές, σφαίρα στο σήμερα, σηκώνομαι και πέρνω τον κατήφορο, θαυμάζω επιτεύγματα χωρίς δημιούργους, απλά περαστικός, περαστικά σας νεαρέ. Το ψιλόβροχο επιμένει, το ίδιο και εγώ. Γλιστράω στα φώτα τα τόσο γνώριμα, ίσα που χωράω, παραγέμισαν με χρόνια, κάνουν μουζουκλιές. Πιόνι επιλεκτικών αναμνήσεων εντός έδρας νικητής, επι τα αυτά πάλι νικητής, με ποιόν έπαιζα λέγαμε? Ο κατήφορος γίνηκε αυλάκι, στάση για τσιγάρο, 2-3 φάτσες μου μοιάζουν δικαστές. απόφαση αγχόνη, την σκαπουλάρω όμως, ουπς, ανηφόρα κάτι γυαλίζει στην κορφή, καταπίνω την απόφαση φτάνω και συνηδητοποιώ οτι με γέλασε η ματιά μου, καθόλου ευγενικό.
Σχέδον νύχτωσε η ώρα της θυσίας πλησιάζει, αρπάζω το πρώτο ιπτάμενο μειδίαμα γαντζώνομαι γερά πάνω του και ξεκινώ για σπίτι. Οχι ακόμα έμεινε κάτι τελευταίο. Χτυπάω το κουδούνι /παντα ο χρόνος που μεσολαβεί απο το κουδούνισμα εώς το άνοιγμα μιας πόρτας τροφοδοτούσε την ούτως η άλλος διαταραγμένη φαντασία μου/
- Εσύ εδώ ?
- Περαστικός είμαι
- Πέρνα έχω να σου δείξω κάτι, βλέπεις εκείνο το δαχτυλίδι, ναι εκείνο δίπλα στο τασάκι, φόρα το και θα σε πάει όπου θέλεις, όπου σκεφτείς.
- Πες μου το σχέδιο σου, δεν σε πιστεύω
- Θέλω ειρήνη δεν λέω ψέματα, να δες ...
φοράει το δαχτυλίδι και μεμιάς γλύκανε, άρχισε να σιγοτραγούδα , μια ευλογία που εγώ προφανώς αγνοώ. Μιλώ φωνάζω δεν με αναγνωρίζει , δεν ζηλεύω, ούτε θλίβομαι, απλά φεύγω με μια περιέργεια γυάλινη έτοιμη να σπάσει. Φτάνω στο τσαρδί και ανοίγω το παράθυρο να μπεί κάτι καθάριο. Αυτό ήταν επιτέλους κατάλαβα. Μισώ να αγαπώ ανώμαλα υπερθετικούς της αγάπης, το ξέρεις και με σιγοντάρεις υποχωρώντας. Μπορεί να άργησα αλλα το κατάλαβα. Χαμόγελο ήταν αυτό που με ξεφυγε ?
Ο χρόνος είναι τώρα και ο τόπος είναι εδώ ετοιμάσου να μπείς στον καινούργιο χορό, σιγα σσ
Γάντι οι στίχοι γραμμένοι απο δικά σου παιδιά κιόλας, γάντι σου λέω, για να μην πω για τα όπλα που έχουν γεμάτα και κρυμμένα καλά στα φορτηγά. Ατιμη αστικούλα πάλι βγήκες για σεργιάνι και αυτη την φορά δεν ήσουν μόνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου