13+1 Τραγουδια θα σας πω

Λοιπόν, το ραδιοφωνάκι του τεχνάσματος απο σήμερις παρουσιάζει 13+1 τραγουδάκια για 13+1 καταστάσεις, όλα αγαπημένα, όλα για την ώρα τους,
... πατήστε το play ...
μην δίνετε σημασία στις μαλακίες που γραφώ, τραβήχτε το blog χαμηλά και αφήστε το ραδιοφωνάκι να παίζει.


Γιατί στην τελική τι είναι μουσική ? ? ?

Πάμε να τα δούμε ένα-ένα ...........

Όταν θέλω να τα σπάσω όλα, να χτυπηθώ βρε αδερφέ, απ' το μπράτσο με κρατάνε οι NoMeansNo με το Machine.

Όταν θέλω να χορέψω, όταν νιώθω sexy, το μάτι κλείνουν οι
The Make Up με το Pow! to the people.

Όταν έχω ήδη πιει και δεν υπάρχει γυρισμός, ακόμα ενα on the rocks μου σερβίρει ο
Django Reinhardt με το Django's tiger.

Όταν έχει ξημερώσει και εγω νομίζω είναι βράδυ, με συνεφέρουν στα συγκαλά μου οι
Wooden Shjips με το Lucy's ride.

Όταν θέλω να γράψω κάτι όμορφο, όλες τις σκέψεις μου τις ξεκινάνε οι
Mellow Candle με το Heaven Heath.

Όταν γίνομαι αλήτης, όταν δεν ξέρω που ανήκω, τσιγάρο μου ανάβουν οι
Raincoats με το Lola.

Όταν είμαι στις μαύρες μου, όταν άπειρα γιατί με κερνάνε ερωτήσεις, μου σιγοτραγουδούν οι
The Iditarod με το The roots of the butterfly bush.

Όταν τα απλά τα κάνω δύσκολα, όταν ντρέπομαι για αυτο που έιμαι, σφαλιάρα μου ρίχνουν οι Migala με το Tucson, game over.

Όταν γίνομαι περίεργος, όταν ξεχνώ τι χρώμα έχει η φωνή, χείρα βοηθείας τείνουν οι
Insect Trust με το Miss fun city.

Όταν είμαι ερωτευμένος... με εκτοξεύουν στο διάστημα οι
Dogbowl με το Love bomb.

Όταν νόμιζα οτι ήμουν ερωτευμένος, με προσγειώνουν απο το διάστημα οι
Louise Attaque με το Comme on a dit.

Όταν θέλω να κλάψω, να ουρλιάξω, να πέσω στο κενό, αυτοί που θα μου κουνάνε το μαντήλι ειναι μονό οι Astronauts με το Baby sings folk songs.

Όταν το κορμί τυλίγεται στις φλόγες και το μυαλό το χαιρετά απ την στεριά, καπεταναίοι ειναι οι Clann Zu με το One bedroom apartment.

Όταν όλα είναι αλήθεια, όταν όλα είναι ψέματα, την καληνύχτα μου την λένε μόνο οι
Mecano με το Untitled.

Όσοι απο έσας κατάφεραν να ακούσουν όλα τα τραγούδια και να αντέξουν να διαβάσουν όλες τις μαλακίες που έγραψα είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ήρωες και τους αξίζει μια ανταμοιβή.

Αν σας άρεσαν τα τραγούδια,
αν και εσείς περνάτε παρόμοιες 13+1 καταστάσεις που και που,
κατεβάστε αυτή την συλλογή,
αφήστε την ελεύθερη,
είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω...


DOWNLOAD
13+1 τραγούδια θα σας πω

Αστικούλαμ έμορφη σε αρέσει το ... σεργιάνι

Η παρούσα ανάρτηση είναι η έμπρακτη απόδειξη του γιατί ΔΕΝ πρέπει να αποφεύγουμε τις Κυριακάτικες απογευματινές βόλτες, ιδίως αν έχετε διαταραγμένη φαντασία, ιδού τι μπορεί να σας τύχει.

Βόλτες τις Κυριακές, μεγάλες τετράγωνες πέτρες γλιστρούν απ' το προηγούμενο ψιλόβροχο, γλιστρώ και εγώ σαν ξένος στο κατώφλι σκευωρίας, σχεδόν τρέμω απ' τα χτεσινά, πάντα θαύμαζα εαυτόν σε συνεχόμενα βουτήγματα περνωκαλαϊσμού. Δώσε τροφή συνεχίζω, τοίχοι βαμμένοι, παγκάκια οικεία, κάθομαι, αναστεναγμοί με τηλεπάθεια με μεταφέρουν στο χθές, σφαίρα στο σήμερα, σηκώνομαι και πέρνω τον κατήφορο, θαυμάζω επιτεύγματα χωρίς δημιούργους, απλά περαστικός, περαστικά σας νεαρέ. Το ψιλόβροχο επιμένει, το ίδιο και εγώ. Γλιστράω στα φώτα τα τόσο γνώριμα, ίσα που χωράω, παραγέμισαν με χρόνια, κάνουν μουζουκλιές. Πιόνι επιλεκτικών αναμνήσεων εντός έδρας νικητής, επι τα αυτά πάλι νικητής, με ποιόν έπαιζα λέγαμε? Ο κατήφορος γίνηκε αυλάκι, στάση για τσιγάρο, 2-3 φάτσες μου μοιάζουν δικαστές. απόφαση αγχόνη, την σκαπουλάρω όμως, ουπς, ανηφόρα κάτι γυαλίζει στην κορφή, καταπίνω την απόφαση φτάνω και συνηδητοποιώ οτι με γέλασε η ματιά μου, καθόλου ευγενικό.

Σχέδον νύχτωσε η ώρα της θυσίας πλησιάζει, αρπάζω το πρώτο ιπτάμενο μειδίαμα γαντζώνομαι γερά πάνω του και ξεκινώ για σπίτι. Οχι ακόμα έμεινε κάτι τελευταίο. Χτυπάω το κουδούνι /παντα ο χρόνος που μεσολαβεί απο το κουδούνισμα εώς το άνοιγμα μιας πόρτας τροφοδοτούσε την ούτως η άλλος διαταραγμένη φαντασία μου/

- Εσύ εδώ ?
- Περαστικός είμαι
- Πέρνα έχω να σου δείξω κάτι, βλέπεις εκείνο το δαχτυλίδι, ναι εκείνο δίπλα στο τασάκι, φόρα το και θα σε πάει όπου θέλεις, όπου σκεφτείς.
- Πες μου το σχέδιο σου, δεν σε πιστεύω
- Θέλω ειρήνη δεν λέω ψέματα, να δες ...

φοράει το δαχτυλίδι και μεμιάς γλύκανε, άρχισε να σιγοτραγούδα , μια ευλογία που εγώ προφανώς αγνοώ. Μιλώ φωνάζω δεν με αναγνωρίζει , δεν ζηλεύω, ούτε θλίβομαι, απλά φεύγω με μια περιέργεια γυάλινη έτοιμη να σπάσει. Φτάνω στο τσαρδί και ανοίγω το παράθυρο να μπεί κάτι καθάριο. Αυτό ήταν επιτέλους κατάλαβα. Μισώ να αγαπώ ανώμαλα υπερθετικούς της αγάπης, το ξέρεις και με σιγοντάρεις υποχωρώντας. Μπορεί να άργησα αλλα το κατάλαβα. Χαμόγελο ήταν αυτό που με ξεφυγε ?

Ο χρόνος είναι τώρα και ο τόπος είναι εδώ ετοιμάσου να μπείς στον καινούργιο χορό, σιγα σσ
Γάντι οι στίχοι γραμμένοι απο δικά σου παιδιά κιόλας, γάντι σου λέω, για να μην πω για τα όπλα που έχουν γεμάτα και κρυμμένα καλά στα φορτηγά. Ατιμη αστικούλα πάλι βγήκες για σεργιάνι και αυτη την φορά δεν ήσουν μόνη.

Κιτρινισμένα Φύλλα - Μέρος 2ον

Τραγούδησε το τραγούδι και τα σύννεφα θα καθορίσουν τον ήλιο. Νιώσε το αεράκι ονειρέψου εσένα και θα είσαι εκει. Μέτρα τα πρόβατα κάτω απ' το χέρι σου, το τέλος είναι κοντά. Πιές κρασί στράγγιξε τις λέξεις.

Φτιάξε μια στοίβα απο παιδιά και χτύπα ανάλαφρα το καπέλο σου, μην ντρέπεσαι όλοι φοβόμαστε.

Διάβασε το σπασμένο βιβλίο ανάποδα, λέξεις χάϊδεψε άπληστες. Γεύσου το "μέχρι τώρα" και σιγομουρμούρισε το στο μαξιλάρι σου. 'Απλωσε την γεύση σε θρύψαλα ψωμί, μαχαίρωσε το κακό σε στιγματισμένο κόκκινο. Κοίτα στα μάτια τον ζητιάνο και άκου τα κοντινά σου ψέμματα.
Φτιάξε μια στοίβα απο παιδιά και χτύπα ανάλαφρα το καπέλο σου, μην ντρέπεσαι όλοι φοβόμαστε.

Χτύπα τα πηδάλια δυνατά, ψάξε για μετάλλιο χαμένο στο νήμα. Τάϊσε το κήτος και ψάρεψε αμέριμνος. Φύτεψε τριαντάφυλλα στο κεφάλι σου και ψήσε ένα άγουρο γλυκό. Γρατσούνισε τον τοίχο και άρπαξε την κραυγή, πέτα την απ' το παράθυρο θα ζήσει.
Φτιάξε μια στοίβα απο παιδιά και βγάλε επιτέλους αυτό το καπέλο, μην ντρέπεσαι όλοι φοβόμαστε.

"Mecano" live στο Ξυλουργείο του Μύλου, Θεσσαλονίκη 07/10/2007

Τι να πω ? Πως να το πω ?

Ναι !!! ήμουν και εγώ εκεί

Η χαρά μου ανείπωτη, δεν κλείνεται σε γραμμές...

Οι "Mecano" αποτελούν μια αγαπημένη μπάντα των νεανικών μου χρόνων, απο την στιγμή που έπεσε στα χέρια μου μια κόπια σε κασσέτα του "half inch universe", (1996 ή 1997 δεν θυμάμαι καλά). Μαγνητισμένος σε τέτοιο βαθμό από τον ήχο τους, που μετά από κάποιους μήνες η κασσέτα έλιωσε -κυριολεκτικά- άπειρες φορές με έχουν συνοδεύσει σε φλογερές νεανικές σκέψεις παρέα με μαλαματίνες και μπύρες.

Τι να πω ? Πως να το πω ?

Λίγα λόγια για την μπάντα. Ιδρυτής και ψυχή της μπάντας ειναι ο Ολλανδός Dirk Polak εμπνεύσθηκε το όνομα από το παιχνίδι mecano, εκείνο με τις βιδούλες και τα μεταλλικά ανθρωπάκια που συναρμολογούνταν. Ζωγράφος και μουσικός μετέπειτα ο Dirk Polak συναντα τον Pieter Kooyman και βγάζουν το πρώτο 7'' single των Mecano το 1978.

Με την προσθήκη των αδερφών Tejo και Cor Bolten και του Ton Lebbink οι Mecano ολοκληρώνονται και κάνουν αυτό που ήταν γραφτό να κάνουν, γράφουν κομματάρες !!! Κατα σειρά τα album :

Face Cover Face - 7" single 1978
Untitled - mini lp 1980
Escape The Human Myth - 7" single 1980
Subtitled - mini lp 1980
Entitled - Lp 1981
Robespierre's Re-Marx - 7" single 1981
Retitled - Lp 1983 (similar tracklisting to Entitled)
Autoportrait - Lp 1983

Μετά από αυτη την γόνιμη πενταετία εξαφανίζονται για να επανασυνδεθούν κάπου στο 1998 νομίζω, με 2 από τα αρχικά μέλη στην σύνθεση τους τον Dirk Polak και τον Tejo Bolten. Το 2005 κυκλοφορούν το "Snake Tales For Dragon" ίσως το πιο αδύναμο album τους για να μας δώσουν φέτος το σίγουρα καλύτερο "Those Revolutionary Days"

Λίγα λόγια για την συναυλία. Οταν βλέπεις τραγούδια που τόσο αγαπάς εκτελεσμένα απο τον δημιουργό τους σε απόσταση αναπνοής, τα λόγια περιττεύουν... O Dirk Polak συγκλονιστικός έδωσε όλη την ψυχή του, ίδρωνε ξαναϊδρωνε, στην μπρίζα συνεχώς, ερμήνευσε με πάθος που θα ζήλευε 20άρης όλα τα τραγούδια, ο Bolten επιβλητικός, ένας τρομερός και ευφυέστατος μπασίστας, τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας εξαιρετικά, ειδική μνεία στον έξοχο κιθαρίστα που σχεδόν παραμορφώθηκε από την ένταση της συναυλίας, μπράβο το παλικάρι. Μοναδική παραφωνία η κοπέλα στα πλήκτρα, δεν έδινε το απαιτούμενο βάθος, άλλα δεν πειράζει μωρέ.

Ξεκίνησαν παίζοντας 5-6 από τον τελευταίο τους "Τhose Revolutionary Days" και μετά καταιγισμός απο τα παλιά τους ... Note in a stroll string, in still life, mecano, links, untitled, δεν μας έκαναν την χάρη να παιξουν το Escape the human myth, άλλα δεν πειράζει. Ειδικα δε με το που άρχισε η μεθυστική μελωδία του links ήμουν έτοιμος να αυτοαποκεφακελιστώ απο την χαρά μου, στο untitled στο σημείο με το ακορντεόν σχεδόν δάκρυσα (παρεπιπτώντος το 'Untitled' είναι η συγκλονιστικότερη μελοποίηση που θα μπορούσε να γίνει στους τελευταίους στίχους του Ρώσου ποιητή Vladimir Vladimirovich Mayakovsky πριν αυτοκτονήσει το 1930).

Λιγα λόγια για το "Half Inch Universe". Είναι ένα καταπληκτικό διπλό cd set, η πληρέστερη συλλογή που κυκλοφορεί με ηχογραφήσεις των Mecano. Περιέχει οτιδήποτε κυκλοφόρησε το συγκρότημα μέχρι τη διάλυσή του το 1983, εν ολίγοις μια τρομερή και φοβερή συλλογή. Δυο ώρες όμορφης μουσικής, ένα διπλό cd που αντικατοπτρίζει περίφημα την αισθητική εξέλιξη του ήχου των Mecano πιστοποιώντας πως μέσα σε πολύ λίγα χρόνια έκαναν πραγματικά άλματα, περνώντας από το punk-rock στο post-punk, το new wave, την art-pop και φτάνοντας μέχρι την κλασική μουσική.

Φτάνουν τα λόγια, τώρα οι πράξεις
Το πρώτο cd βρίσκεται εδώ
και το δεύτερο εδώ
Καλή ακρόαση

Α Παραλίγο να το ξεχάσω, το ραδιοφωνάκι του τεχνάσματος φιλοξενεί 3 τραγουδάκια από Mecano, ρίχτε κανα αυτάκι και προς τα εκεί αν θέλετε.

Η Περιέργεια Σκότωσε Το Ψάρι

Η περιέργεια μου μοιάζει σμίκρυνση σε θόλο δοκιμαστικό σωλήνα, κάτσε στο πάτωμα μ'αυτό το ατέλειωτο χαμόγελο, σαρώνεις κατάρες και πλακάτ, κλείνεις το μάτι, με τ'άλλο αγριοκοιτάς.
Θα περάσεις μέσα ?
Περίεργη φιλοδοξία, διαφορετικά όνειρα, σβηστά τσιγάρα σου κουβαλούν οι μικροί άνθρωποι, καπνός κίτρινος γέρικος, τόσο σίγουρος,, Οι μικροί άνθρωποι δεν είναι δολοφόνοι μα εσύ ακόμα κοίτεσαι στο πάτωμα και τώρα κλαίς.
Περίεργο τραγουδάκι τέλειωσες και εσυ.

Παραμάσχαλος Απολογισμός

Λοιπόν σήμερις το βράδυ θα ήθελα να ασχολήθω με ένα θέμα που ταλανίζει καιρό το μυαλουδάκι μου. Ξεκινά κάπως έτσι...

Οι 20άρηδες γενίκαμε 30άρηδες, οι υπόγες που χορεύαμε γίνανε lounge(ο)μπαρά, οι μαλαματίνες στα παγκάκια γίνανε fredo με αφρόγαλα, οι μυσταγωγικές συνάξεις σε καβάτζες γίνανε διαδικτυακά chat και λογαριασμοί σε μαισπεις, οι κασσέτες γίνανε mp3, τα φλεγόμενα νεανικά όνειρα γίνανε συμβιβαστικές πρωϊνές εργασίες, τα σταράκια γίνανε vans, οι γονείς γίνανε γέροι, οι αεϊθαλείς έρωτες γίνανε ευκαιριακές σαρκικές δαγκωματιές, φίλοι που αγαπάμε γίνανε χριστουγενιάτικες (ενίοτε πασχαλινές) καρτ-ποστάλ.

Δεν ξέρω τι με έπιασε και τα γράφω όλα αυτά. Σχοράτε με αλλά σκόπος της σημερινής κατάθεσης δεν είναι να πω πόσο θα ήθελα να γυρίσω πίσω στα 19-20, όχι, όχι, μια χαρά είμαι και τώρα, απλώς αυτές οι θύμησες είναι κομμάτι του εαυτού μου, που τις τρέφω νοσταλγώντας τες, αραιά και που. Μήπως και οι επιθυμίες μας ανδρώνονται απο τις εμπειρίες που θα θέλαμε να 'χουμε ? Ωχ δύσκολο αυτό, άστο καλύτερα, γιατί ξεφεύγω και από αυτό που θέλω να πω εξαρχής. Σκοπός λοιπόν αυτού του πρόχειρου απολογισμού, δεν είναι η σύγκριση των καταστάσεων του τότε με το τώρα εξάλλου είναι άτοπο να παραβάλλεις δυο χρονικές στιγμές ακόμα και με διαφορά 1 δευτερολέπτου, με τόσους καμικάζι αστάθμητους παράγοντες. Σκοπός είναι το ερώτημα αν με το πέρας του καιρού αλλάζουμε η όχι ? Αν πρέπει να αλλαζουμε η αν υποβαλλόμεθα σε ψυχο-βιολογική μεταμόρφωση, επιβεβλημένης απο την ίδια μας την φύση ?

Είχα διαβάσει κάποτε μια συνέντευξη Arthur Miller ο οποίος δέχθηκε την ζόρικη ερώτηση "Τι είναι αυτό που καθορίζει περισσότερο την πορεία ενός ανθρώπου, οι επιλογές η οι επιρροές του ?" για να δώσει την εξίσου ζόρικη απάντηση "Οι επιλεκτικές επιρροές" σωστοοος ο Arthur. Χτυπάω την φτωχή μ την γκλάβα, και σκέφτομαι .. ο άνθρωπος δεν αλλάζει απλά εξελίσσεται. Οι επιλογές που αυτός επιλέγει να τον επηρεάσουν, αυτές θα είναι και τα νήματα που θα κληθεί να ακουλουθήσει μεταγενέστερα (οποιαδήποτε ομοιότητα με τον προσφιλή μύθο της Αριάδνης λαμβάνεται ως blog-ερική αδεία) πως να το πω ... κάτι σαν ένα καλντερίμι /keyboard επιλογών, σφηνωμένο στο μέλλον του καθενός. Βάδιζε και μην μασάς αδερφέ και αν γλιστρήσεις δεν πειράζει μπορεί να βρεχε πριν λίγο, θα μπορούσε να λέει κάλλιστα ο παππούκας στην γωνιά του δρόμου.

Αρνούμαι να πιστέψω το γεγονός οτι υπάρχουν κακοί άνθρωποι, καλοί με λάθος επιλογές ναι, εν τω μεταξύ πολύ δακρύβρεχτος με βγήκα πάλι, λες να με χαλάει το blogging γιατρέ μου ? Να σας επιστήσω την προσοχή αγαπητοί, όχι στην άρνηση μου για την ύπαρξη υποχθονίων ανθρώπων αλλά στην βεβαιότητα ύπαρξης των ηλιθίων, άλλο κακός άλλο βλάκας, χαώδης διαφορά, εξάλλου όπως είπε και ένας εξυπνότερος άνθρωπος απο μένα "Καλύτερα να σαι κακός παρά βλάκας, η κακία πληρώνεται στον άλλο κόσμο η βλακεία σ' αυτόν" αλλά εμείς δεν πιστεύουμε σε κακούς ανθρώπους, ε πιστεύουμε ?

Αυτοσφαλιαρίζομαι, καταπίνω με μανία τις τελευταίες σταγόνες απ' το σκοτς μου, ψιλοδυναμώνω τον Satie στα ηχειάκια και συνεχίζω.
Εχει κάτι μήνες που ΄κλεισα την 3η δεκαετία, σε αυτο το κρίσιμο προθάλαμο (για που μην με ρωτάτε) που βρίσκομαι, μέσες-άκρες ενα έχω καταλάβει, Οτι το σημαντικότερο προσόν που μπορεί να έχει κάποιος στις λωτοφάγες τούτες μέρες είναι η Αποδοχή Της Διαφορετικότητας
Εντοπίζεται σαν "Αρχη Διαφορετικότητας" στους λόγιους κύκλους ή ΑΡΧΗ.ΔΙΑ στα λαϊκότερα στρώματα, όπως και να ΄χει ένα είναι το ζητούμενο, άνθρωποι που δεν ταιριάζουμε, άνθρωποι που είναι διαφορετικοί απο εμάς δεν σημαίνει οτι τους ανάγουμε αυτομάτως σε μισητούς, κακούς, μουνόπανα, κακοήθεις κλπ κλπ. Απλά 'απωθήστε' τους ευγενικά όλοι μας αργά η γρήγορα βρίσκουμε ταιριαστά κομμάτια.

Οσο γρηγορότερα συνειδητοποιήσουμε την ιδιαιτερότητα και μοναδικότητα του διπλανού μας, τόσο πιο κοντά είμαστε στην εξάλειψη κάθε μορφής μίσους.

Κιτρινισμένα Φύλλα - Μέρος 1ον

Καταστάσεις που συχνά είναι άχρηστες, γκρινιάρης πόνος που σκούζει.
Καλοταισμένες αναμνήσεις σε βοηθούν να βγάλεις την μέρα.
Ολα θα πάνε καλά σου λένε, αν χαμογελάς και σέβεσαι τον λόγο μας, γιατι? γιατι υπάρχει χρυσός στην άκρη του ουράνιου τόξου, τι δεν το ΄ξερες?

Μην ανυσηχείς ούτε να ρωτάς, κάτω απ' το μαξιλάρι σου θα βρείς νεράϊδες, θα μπορείς να πετάξεις και εσυ. Αναρωτιέσαι πως πρέπει να αντιδράσεις, ήταν όνειρο? ήμουν εκεί? Πρέπει να βρείς εναν καλύτερο τρόπο. Τρέχεις προς τα πίσω, τρέχεις στο ίδιο μέρος, ρίχνεις μια πέτρα στην παγωμένη λίμνη , ευχές δεν χωράνε.

Μην με ρωτάς, περιορίσου σε γνώση γονιμη . Χαμογέλα και τραγούδα ακόμα και όταν όλα μοιάζουν γκρίζα, γιατι? γιατι υπάρχει χρυσός στην άκρη του ουράνιου τόξου, τι δεν το 'ξερες?

Μουσικής Ανάγνωσμα

Πρώτη ανάρτηση αι να δούμε..

Τις προάλλες σκόνταψα σε ένα link με σήμα ένα κόκκινο φάσκελο και από κάτω το ευφάνταστο ''Η πειρατεία σκοτώνει την μουσική''. Ξέρω ότι άπειρα τακ τακ πληκτρολογίου έχουν ηχήσει, αναλύοντας το θέμα: μουσική βιομηχανία, αλλά αν δεν τα πώ και εγώ θα σκασώ. Επειδη όμως είμαι αλτρουϊστής και δεν γουστάρω τον μονόλογο παραθέτω αυτούσια απάντηση του κ. Γιαρμενίτη διευθύνων 'μη χέσω' σύμβουλου της SONY-BMG, στην ερώτηση "Η ανταλλαγή μουσικών αρχείων μεταξύ φίλων αποτελεί περίπτωση πειρατείας?"
και έρχεται η κορώνα "Αν κάποιος έκλεβε μια τσάντα θα ρωτούσε κανείς αν παρανόμησε και τι έπρεπε να γίνει? Στο θέμα της πειρατείας υπάρχει ενά είδος ανοχής από την κοινώνια" και καπάκι "Τι είναι η πειρατεία?" " Η πειρατεία αποσκοπεί στην παράνομη αντιγραφή και διάθεση των μουσικών εργών με μόνο κίνητρο το οικονομικό όφελος" τάδε έφη IFPI - International Federation Of Phonographic Industries.

Και σκέφτομαι ο έρμος ... Αξιότιμε κύριε διευθύνοντα σύμβουλε ωραία μας τα λέτε ότι η πειρατεία σκοτώνει την μούσικη (δεν ασχολούμε καν με το άστοχο περί τσάντας) και σου λέω εγώ, για κατσε ρε μεγάλε ποιός έχει 20 ευρω για CD? Εχεις χαμπαριάσει ότι υπάρχουν άνθρωποι που υπεραγαπούν την μούσικη και ζουν με 500 ευρα?? Και στην τελική γιατί δεν δίνεις κίνητρο στον καταναλωτή? ποιό είναι αυτό ? να ελαττώσεις το κόστος του CD, αλλά ξέχασα έχει έξοδα η πολυεθνική, που τώρα μας θυμηθηκέ οτι φταιεί η πειρατεία. Οχι κύριε διευθύνοντα σύμβουλε δεν φταίει η πειρατεία, το υπέρογκο κόστος ενος CD φταίει. Αλλα αν καταλάθος φθηνήνει το CD πως θα πληρώσουμε τον υψηλόμισθο διευθυντή ? Αλλα όλα εδώ πληρώνονται κουφάλες, έφτασαν και στο Ελαντα οι "σχετικά" καλές ιντερνετ-ικες ταχύτητες και σας μπήκε το αυγό στον κώλο. Υφος 100 καρδιναλίων και φανφαρονισμοί οτι τάχα μου η πειρατεία σκοτώνει την μουσική. Οχι κύριε διευθύνοντα σύμβουλε οι πολυεθνικές σκοτώνουν την μουσική. Για να μην αναφερθώ και στο άλλο, πως είναι δυνατόν να βρίσκεις στο διαδίκτυο ενα δίσκο πειρατικό όταν αυτός κυκλοφορεί την επομένη κανονικά? δάκτυλος ασύμμετρου απειλής κύριε διευθύνοντα σύμβουλε?

Και ερχόμεθα στο θέμα των πνευματικών δικαιωμάτων. Τα ποιά? Ακόμα και οι ίδιοι οι συνθέτες (ειδικά τών τσιφτετελολαικοποπ) επιδίδονται σε ανελέητη αντιγραφή Ελλήνων και ξένων συναδέλφων τους, ακόμα και των ίδιων των εαυτών τους(!) ξαναγράφοντας τραγούδια, αλλάζοντας 1-2 νοτες/συγχορδίες. Εμ μας εμπαίζεται, εμ μας την λέτε (εμ σαμπου εμ κοντισιονα, που λεγε και το χαριτώμενο σκετσάκι). Και για να λέμε τα πράγματα με το ονομα τους, κανείς καλλιτέχνης δεν ζει από το έσοδα της δισκογραφίας. Τι θέλουν να μας πουν δηλαδη οτι η Βισση περιμένει το CD για να ζήσει? (έκανα και ρίμα ο άτιμος), όλοι αυτοί οι Ρέμοι Μέμοι Κιάμοι Βερτηδες Γιώργηδες Θανάσηδες κλπ περιμένουν εμένα να αγοράσω το CD τους για να θρέψουν την οικογένεια τους?

Ρε θα μας χαζέψετε !


Αυτοί κύριε δ.σ. κυνηγούν το νυχτοκάματο χέσκανε για τα CD, τραγουδάνε (λέμε τώρα) 3-4 ωρίτσες και κονομάνε όσα εγώ σε μήνες. Υπάρχει καλύτερο πράμα από την τσέπη γ(κ)αυλομένου σκυλα ? Σε μεταγενέστερη ανάρτηση θα ασχοληθούμε και με δαύτους.



Ηρθε η ώρα να τα πούμε λίγο και με την αγαπητή IFPI. Ποιο οικονομικό όφελος κύριοι IFPIαδες μου ? Πέρασε ανεπιστρεπτί ο καιρός του ανέκδοτου "γιατι οι μαύροι έχουν μεγάλα χέρια?" "Για να κρατάνε πολλά CD" Ο νέος σας φόβος ακούει στο όνομα downloading, και επανέρχομαι σε ποιο οικονομικό όφελος αναφέρεστε? Εχετε πάρει γραμμή οτι υπάρχουν εκαντοτάδες προσεγμένα blog που προσφέρουν καλή μουσική εντελων ΔωρεΑν ? με μοναδικό κίνητρο αυτών των ανθρωπων, την αγάπη τους για την μουσική χωρίς να αποσκοπούν σε κανένα όφελος και σπαταλώντας μάλιστα ώρες και ώρες από τον χρόνο τους για να βρουν μια καλή παρουσίαση (εξώφυλλα, εσώφυλλα,καλό bitrate, info κλπ.) το ξέρω γιατί και ο γραφών ανήκει σε μια τέτοια ομάδα, με μοναδικο σκοπό την διάδοση και διάσωση ενός όμορφου album, που εσείς δίνετε σε εξωφρενικές τιμές ή το κρατάτε στα σκονισμένα υπόγεια σας κατηγορώντας το ως αντιεμπορικό (επι τούτου εκτενέστερο κράξιμο γίνεται και παρακάτω). Α ρε loubenako ρομαντικέ μαλάκα , ωπ ιδέα-λαμπακί- αλλάχτε το λογότυπο με την κόκκινη μούτζα και κάντε το "Ρομαντικοι Παραβάτες/Μαλάκες Μας Βλάπτετε" να είστε τουλάχιστον ειλικρινείς.

Ανετα κάποιος μπορεί να μου πει, ντακσει ρε συ ο καθείς ακουεί οτι θέλει τι τον κράζεις ? Ε οχι ρε πούστη μου θα τον κράξω, αρνούμαι να πιστέψω οτι έχουμε φτάσει στο σημείο να πουλάμε 20 ευρω CD με τον Κιαμο (προς θεού δεν έχω τίποτα με το παλικάρι) και την φιάλη σε διάφορες μπουζουκλερι 150 και βάλε ευρω ακούγωντας χαζοτραγουδάκια και πετώντας λουλουδάκια. Οποία ντεκαντανσε.. Θέλετε αποδείξεις ? Κάντε ενα μουσικό γκάλοπ σε ένα οποιοδήποτε γυμνάσιο-λύκειο της χώρας, αν δεν καραφλιάσετε, εγώ θα σκίσω το καλσόν μου.
Δεν αναφερθηκα σε ξένες κυκλοφορίες γιατί εκεί τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Ανόητοι μουσικοί παραγώγοι χωρίς μεράκι για αυτό που κάνουν προωθούν αμερικάνικη υποκουλτούρα με χαζούλικα emo, indie και r'n'b πλασάρωντας τα σε trendy γυαλιστερή επικάλυψη, για να μην μιλησω τι μας 'παίζουν' απο το νησί. Ολα αυτά αποσκοπούν στην ομογενοποίηση της μουσίκης αγαπητοί φίλοι, και όλα αυτά ενώ υπάρχουν μπαντάρες, παλαιότερες και σύγχρονες, που οχι μόνο δεν βρήκαν διανομή στην χώρα μας αλλα ούτε καν κυκλοφόρησαν σε CD. Ντροπή. Βέβαια υπάρχουν και οι φωτεινές εξαιρέσεις σαν την Γαλλική Museum αλλά ένας κούκος δεν φέρνει την Ανοιξη, κανα λιόλουστο απογεματάκι μπορεί.

3 Ον και 3 Κανόνες

1ον) Ελαττώστε το κόστος ενός CD, κόψτε τις καλογυαλισμένες εκδηλώσεις και ρίχτε τα φράγκα στην ούσια. 2ον) Ανασύρετε από τα υπόγεια σας φυλακισμένα/αντιεμπορικά albums και κυκλοφορήστε τα, δώστε τα στον καταναλώτη με 6-7 ευρω. Δοκιμάστε εναλλακτικες κυκλοφορίες υπάρχουν άνθρωποι που διαφέρουν. 3ον) και σημαντικότερο, σταματήστε να πιπιλίζετε την καραμέλα της πειρατειας καταντάτε το λιγότερο γραφικοί.
Κανονας: μην αγοράζετε CD από μουσικούς/μπάντες που εποφθαλμιούν στο χρήμα, μην τους αναδεικνύεται δεν το αξίζουν. Μουσικός που σέβεται τον εαυτό του δημιούργει απο εσωτερική ανάγκη. Κανόνας: αν ειναι να αγοράσετε κάποιο CD προτιμήστε το δισκάδικο της γειτονιάς σας, βοήθήστε τους μικρομαγαζάτορες, είναι καλά παιδιά, βάζουν μεράκι και αγάπη σε αυτό πού κάνουν (προς θλίψη μου παρατηρώ οτι ολοένα και λιγοστεύουν τέτοια μαγαζάκια). Κανόνας: Γυρίστε τις πλάτες σας στα Mega/Virgin/Super/Spectacular stores των πολυεθνικών, αυτοί είναι οι πειρατές, αγνοήστε τους επιδεικτικά.

Προς θεού φίλοι μου μην πέφτετε στην παγίδα της "υπερπληροφορίας" οχι στο ακατάσχετο κατέβασμα, δείξτε σύνεση, σύλλεξτε πληροφορίες για το album που σας ενδιαφέρει, ακούστε το καλά , ξεψαχνίστε το, αφήστε το να μιλήσει μέσα σας. Το διαδίκτυο ειναι μαγικό μούσικο μέσο πλέον, η αλόγιστη χρήση του όμως μπορεί να μας οδηγήσει σε μουσικό αδιέξοδο, η σωστή δεν ξέρω που ακριβώς ακόμα, μα σίγουρα κάπου όμορφα.

Και τώρα τι γίνεται απο εδώ κι πέρα ?

Κατά την ταπεινή άποψη του γραφών, όσο γρηγορότερα συνειδητοποιήσουν οι δισκογραφικές-πολυεθνικές που ασχολούνται με το τρίπτυχο δισκογραφία->κυκλοφορία->κατανάλωση, ότι η ψηφιοποίηση και το διαδίκτυο δεν αποτελούν πόλους αναδιοργάνωσης της μούσικης βιομηχανίας άλλα εύχρηστες τεχνολογίες και εξελιγμένα πεδία προβολής, τόσο γρηγορότερα θα συμπορευθούμε σε ενα καλύτερο μουσικο μέλλον. Πρέπει να καταλάβουν οι μουσικές βιομηχανίες, οτι η μετατροπή τους σε ευέλικτες υπηρεσίες ηλεκτρονικής διανομής ειναι κάτι παραπάνω από απαραίτητη. Ετσι οι μουσικοί θα είναι "ελευθεροι επαγγελματιες" και οχι εργαζόμενοι με αυστηρά χρονοδιαγράμματα, θα ενδυναμωθει έτσι ο ρόλος τους και ο καταναλωτής θα αποκτήσει επιτέλους άποψη, έχοντας στα χέρια του το όπλο της οικονομικότερης ηλεκτρονικής πλέον επιλογής. Εν κατακλείδι η μουσική ειναι μια, η μουσική πρέπει να είναι λεύτερη, μόνο έτσι είναι ικανή να σ'αγαπήσει.

Πωπω πήρα φόρα, συγνώμη για το ευμέγεθες της ανάρτησης, άλλα είχα να γράψω καιρό,, ουφφ τα 'πα όμως και ξαλάφρωσα...