Καταστάσεις που συχνά είναι άχρηστες, γκρινιάρης πόνος που σκούζει.
Καλοταισμένες αναμνήσεις σε βοηθούν να βγάλεις την μέρα.
Ολα θα πάνε καλά σου λένε, αν χαμογελάς και σέβεσαι τον λόγο μας, γιατι? γιατι υπάρχει χρυσός στην άκρη του ουράνιου τόξου, τι δεν το ΄ξερες?
Μην ανυσηχείς ούτε να ρωτάς, κάτω απ' το μαξιλάρι σου θα βρείς νεράϊδες, θα μπορείς να πετάξεις και εσυ. Αναρωτιέσαι πως πρέπει να αντιδράσεις, ήταν όνειρο? ήμουν εκεί? Πρέπει να βρείς εναν καλύτερο τρόπο. Τρέχεις προς τα πίσω, τρέχεις στο ίδιο μέρος, ρίχνεις μια πέτρα στην παγωμένη λίμνη , ευχές δεν χωράνε.
Μην με ρωτάς, περιορίσου σε γνώση γονιμη . Χαμογέλα και τραγούδα ακόμα και όταν όλα μοιάζουν γκρίζα, γιατι? γιατι υπάρχει χρυσός στην άκρη του ουράνιου τόξου, τι δεν το 'ξερες?
Καλοταισμένες αναμνήσεις σε βοηθούν να βγάλεις την μέρα.
Ολα θα πάνε καλά σου λένε, αν χαμογελάς και σέβεσαι τον λόγο μας, γιατι? γιατι υπάρχει χρυσός στην άκρη του ουράνιου τόξου, τι δεν το ΄ξερες?
Μην ανυσηχείς ούτε να ρωτάς, κάτω απ' το μαξιλάρι σου θα βρείς νεράϊδες, θα μπορείς να πετάξεις και εσυ. Αναρωτιέσαι πως πρέπει να αντιδράσεις, ήταν όνειρο? ήμουν εκεί? Πρέπει να βρείς εναν καλύτερο τρόπο. Τρέχεις προς τα πίσω, τρέχεις στο ίδιο μέρος, ρίχνεις μια πέτρα στην παγωμένη λίμνη , ευχές δεν χωράνε.
Μην με ρωτάς, περιορίσου σε γνώση γονιμη . Χαμογέλα και τραγούδα ακόμα και όταν όλα μοιάζουν γκρίζα, γιατι? γιατι υπάρχει χρυσός στην άκρη του ουράνιου τόξου, τι δεν το 'ξερες?
12 σχόλια:
Υπάρχει?
Εγώ μόνο καταιγίδες βλέπω και το ουράνιο τόξο μόνο στη γόνιμη φαντασία υπάρχει...
Που είναι όλα αυτά?
Πόση ακόμα φαντασία θέλει η ευτυχία?
"Σμιλεμένο όμορφα, άγαλμα, σου ζητά να χορέψετε ανάμεσα σε μεθυσμένο ημίφως, κραδαίνοντας όπλο, έναν ευσεβή πόθο σου." <- αυτό είναι φαντασία,, ο ιδρώτας μετά τον χορό ειναι η ευτυχία. Είδες? δεν χρειάζεται και πολύ φαντασία να φτάσεις στην ευτυχία.
Θα μπορούσα να συμφωνήσω μαζί σου.
Θα μπορούσα να γίνω το σφουγγάρι ολάκερης της ανθρωπότητας,
να γίνω ό,τι διαβάζω,
ό,τι ακούω,
ό,τι μου λένε και
τελικά να καταλήγω
και πάλι σ΄αυτό το
τίποτα.
Ωστόσο, μια μικρή φωνούλα μέσα μου καταντά τόσο ηχηρή και μου φέρνει πονοκέφαλο.
Μια μικρή φωνή μέσα μου με κάνει να τρελαίνομαι.
Ποιά είμαι?
Ποιά ευτυχία ζητάω?
Διάβασε λοιπόν αυτό:
"Αν ο άνθρωπος δεν έκλεινε καμιά φορά τα μάτια κυριαρχικά,
θα κατέληγε να μη βλέπει ό,τι αξίζει να ιδωθεί..."
Rene Char
Τα έχεις όλα αλλά δεν έχεις τίποτα, Δεν έχεις τίποτα αλλά τα έχεις όλα.
Έννοιες ταυτόσημες όπως λέει και μια φίλη.
Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να τιθασεύσουμε την φαντασία, εδώ είναι,νάτη, χοροπηδά ανάμεσα μας.
Σαν μια λεξούλα μαγική που αργοσβήνει στον βυθό της αβύσσου, και σου φωνάζει αναγνώστη βοήθεια, - οχι δεν σε τρελαίνει - ούτε σου φέρνει πονοκέφαλο - απλώς θέλει κάτι να σου πει.
Είμαστε ότι αισθανόμαστε.
"Κλείνω τα μάτια και η γραμμή του ορίζοντα παραμένει στο βλέμμα μου,
φως είναι η αλήθεια των ονείρων εδώ, στην αυτοκρατορία του γαλάζιου, κλείνω τα μάτια"
Πες της φίλης σου να μην πιάνει στο στόμα της τέτοιες λέξεις.
Τι ξέρει αυτή από το όλα και το τίποτα?
Αυτός που μπορεί να μιλά για το τίποτα και το όλα,
για το εφήμερο και την αιωνιότητα είναι αυτός που τα έχει βιώσει στο έπακρο.
Κλείνω τα μάτια και το φως δυναμώνει μέσα μου...
Κλείνω τα μάτια και συνειδητοποιώ πόσο τυφλή είμαι...
Κλείνω τα μάτια και τότε αρχίζω να ζω...
Η ανόητη φίλη σου
"Μακάριοι οι αιώνιοι της μέρας.
Μακάριοι οι τιποτένιοι ομιλητές του όλα.
Άσχημοι και όμορφοι το ίδιο κρινόμενοι.
Αιθεροβάμονες και ρεαλιστές το ίδιο περπάτημα.
Μαζί και χώρια το ίδιο διαφορετικοί."
Η φίλη μου είπε να σου πώ ότι τα έχει
βιώσει αυτά που πες, όπως επίσης να σου αφιερώσει και το παραπάνω. Ελπίζει να σου αρέσει.
Την ευχαριστώ πολύ.
Την ευχαριστώ για όσα λέει και για εκείνα που δεν τολμάει να πει.
Μόνο κάνε μου μια χάρη και μεταβίβασέ της μια συμβουλή:
Πες της να μην ελπίζει.
Ούτε καν στο τίποτα.
Βιαστικοί νάνοι σε καταδιώκουν χιονάτη μου (αλήθεια που το άκουσα αυτο?)
Ηλπιζε και μη ερεύνα
δίχτυ ασφαλείας απλώνουνε οι λέξεις
τεντώνουνε οι σκέψεις, άλλη μια πραγματικά φανταστική ιστορία,
να ελπίζει ή οχι ?
Ερεύνα και μην ελπίζεις.
Και οι λέξεις που τόσο αγαπάς, όλο σε πληγώνουν.
Τεντώνουν οι σκέψεις και δεν γίνονται πράξεις.
Άλλη μια ευφάνταστα πραγματική ιστορία...
Να ονειρευτεί ή όχι?
Συνδετήρες είναι τα όνειρα και μας τρυπούν τα δάχτυλα, λέξεις σχοινιά δεμένες, τεντωσέ τες και θα σπάσουν άστες χαλαρές και θα λυθούν, δεν τους προσάπτουμε κανένα τραύμα.
Δικαίωμα στο όνειρο έχουν όλοι, ακόμη και οι ανομολόγητες σκέψεις..
Λέξεις προορισμένες για το ανείπωτο.
Πληγές ακατάδεχτες στην ίαση.
Σκέψεις προορισμένες για τον αυτοσκοπό.
Όνειρα δωσμένα στη διάψευση.
Και οι άνθρωποι?
Είναι πλασμένοι για την ευτυχία?
Μα φυσικά και είναι.
Αλλά γιατί δεν την βρίσκουν?
Το αχόρταγο βλέμμα φτάνει τόσο μακριά που δεν βλέπει το προφανές.
Τι κρίμα...
Λέξεις πληγές σκέψεις όνειρα πλασμένα απ' τον άνθρωπο, άνθρωπος πλασμένος απ' το τίποτα. Αγνοημένος μιας ευλογίας γιατί δήθεν έτυχε να βρίσκεται εκεί.
Δημιουργός τόσων, πλασμένος απ' το τίποτα, φαροφύλακας στον κόλπο της μοίρας. Ευτυχία άλλη μια δημιουργία του, που μας σέρνει απ' την μύτη, ίσως για αυτό δεν βλέπουμε μπροστά μας (εδώ συμφωνώ)
Δημοσίευση σχολίου