Παραμάσχαλος Απολογισμός

Λοιπόν σήμερις το βράδυ θα ήθελα να ασχολήθω με ένα θέμα που ταλανίζει καιρό το μυαλουδάκι μου. Ξεκινά κάπως έτσι...

Οι 20άρηδες γενίκαμε 30άρηδες, οι υπόγες που χορεύαμε γίνανε lounge(ο)μπαρά, οι μαλαματίνες στα παγκάκια γίνανε fredo με αφρόγαλα, οι μυσταγωγικές συνάξεις σε καβάτζες γίνανε διαδικτυακά chat και λογαριασμοί σε μαισπεις, οι κασσέτες γίνανε mp3, τα φλεγόμενα νεανικά όνειρα γίνανε συμβιβαστικές πρωϊνές εργασίες, τα σταράκια γίνανε vans, οι γονείς γίνανε γέροι, οι αεϊθαλείς έρωτες γίνανε ευκαιριακές σαρκικές δαγκωματιές, φίλοι που αγαπάμε γίνανε χριστουγενιάτικες (ενίοτε πασχαλινές) καρτ-ποστάλ.

Δεν ξέρω τι με έπιασε και τα γράφω όλα αυτά. Σχοράτε με αλλά σκόπος της σημερινής κατάθεσης δεν είναι να πω πόσο θα ήθελα να γυρίσω πίσω στα 19-20, όχι, όχι, μια χαρά είμαι και τώρα, απλώς αυτές οι θύμησες είναι κομμάτι του εαυτού μου, που τις τρέφω νοσταλγώντας τες, αραιά και που. Μήπως και οι επιθυμίες μας ανδρώνονται απο τις εμπειρίες που θα θέλαμε να 'χουμε ? Ωχ δύσκολο αυτό, άστο καλύτερα, γιατί ξεφεύγω και από αυτό που θέλω να πω εξαρχής. Σκοπός λοιπόν αυτού του πρόχειρου απολογισμού, δεν είναι η σύγκριση των καταστάσεων του τότε με το τώρα εξάλλου είναι άτοπο να παραβάλλεις δυο χρονικές στιγμές ακόμα και με διαφορά 1 δευτερολέπτου, με τόσους καμικάζι αστάθμητους παράγοντες. Σκοπός είναι το ερώτημα αν με το πέρας του καιρού αλλάζουμε η όχι ? Αν πρέπει να αλλαζουμε η αν υποβαλλόμεθα σε ψυχο-βιολογική μεταμόρφωση, επιβεβλημένης απο την ίδια μας την φύση ?

Είχα διαβάσει κάποτε μια συνέντευξη Arthur Miller ο οποίος δέχθηκε την ζόρικη ερώτηση "Τι είναι αυτό που καθορίζει περισσότερο την πορεία ενός ανθρώπου, οι επιλογές η οι επιρροές του ?" για να δώσει την εξίσου ζόρικη απάντηση "Οι επιλεκτικές επιρροές" σωστοοος ο Arthur. Χτυπάω την φτωχή μ την γκλάβα, και σκέφτομαι .. ο άνθρωπος δεν αλλάζει απλά εξελίσσεται. Οι επιλογές που αυτός επιλέγει να τον επηρεάσουν, αυτές θα είναι και τα νήματα που θα κληθεί να ακουλουθήσει μεταγενέστερα (οποιαδήποτε ομοιότητα με τον προσφιλή μύθο της Αριάδνης λαμβάνεται ως blog-ερική αδεία) πως να το πω ... κάτι σαν ένα καλντερίμι /keyboard επιλογών, σφηνωμένο στο μέλλον του καθενός. Βάδιζε και μην μασάς αδερφέ και αν γλιστρήσεις δεν πειράζει μπορεί να βρεχε πριν λίγο, θα μπορούσε να λέει κάλλιστα ο παππούκας στην γωνιά του δρόμου.

Αρνούμαι να πιστέψω το γεγονός οτι υπάρχουν κακοί άνθρωποι, καλοί με λάθος επιλογές ναι, εν τω μεταξύ πολύ δακρύβρεχτος με βγήκα πάλι, λες να με χαλάει το blogging γιατρέ μου ? Να σας επιστήσω την προσοχή αγαπητοί, όχι στην άρνηση μου για την ύπαρξη υποχθονίων ανθρώπων αλλά στην βεβαιότητα ύπαρξης των ηλιθίων, άλλο κακός άλλο βλάκας, χαώδης διαφορά, εξάλλου όπως είπε και ένας εξυπνότερος άνθρωπος απο μένα "Καλύτερα να σαι κακός παρά βλάκας, η κακία πληρώνεται στον άλλο κόσμο η βλακεία σ' αυτόν" αλλά εμείς δεν πιστεύουμε σε κακούς ανθρώπους, ε πιστεύουμε ?

Αυτοσφαλιαρίζομαι, καταπίνω με μανία τις τελευταίες σταγόνες απ' το σκοτς μου, ψιλοδυναμώνω τον Satie στα ηχειάκια και συνεχίζω.
Εχει κάτι μήνες που ΄κλεισα την 3η δεκαετία, σε αυτο το κρίσιμο προθάλαμο (για που μην με ρωτάτε) που βρίσκομαι, μέσες-άκρες ενα έχω καταλάβει, Οτι το σημαντικότερο προσόν που μπορεί να έχει κάποιος στις λωτοφάγες τούτες μέρες είναι η Αποδοχή Της Διαφορετικότητας
Εντοπίζεται σαν "Αρχη Διαφορετικότητας" στους λόγιους κύκλους ή ΑΡΧΗ.ΔΙΑ στα λαϊκότερα στρώματα, όπως και να ΄χει ένα είναι το ζητούμενο, άνθρωποι που δεν ταιριάζουμε, άνθρωποι που είναι διαφορετικοί απο εμάς δεν σημαίνει οτι τους ανάγουμε αυτομάτως σε μισητούς, κακούς, μουνόπανα, κακοήθεις κλπ κλπ. Απλά 'απωθήστε' τους ευγενικά όλοι μας αργά η γρήγορα βρίσκουμε ταιριαστά κομμάτια.

Οσο γρηγορότερα συνειδητοποιήσουμε την ιδιαιτερότητα και μοναδικότητα του διπλανού μας, τόσο πιο κοντά είμαστε στην εξάλειψη κάθε μορφής μίσους.